Drzeworyty stały się jedną z wielkich sił, które miały przekształcić średniowiecze w nowoczesne życie, jak napisał George E. Woodberry w swojej książce History of the Wood Engraving (Historia drzeworytnictwa) z 1883 roku. Jak zauważył autor, drzeworyty nie tylko zrewolucjonizowały procesy graficzne, ale również zdolność ludzi do dostępu do literatury i sztuki.
W XV wieku ludzie zaczęli używać tej techniki do drukowania wielu tekstów i obrazów. Proces wycinania każdej litery książki z bloku drewna był jednak wyczerpującym zadaniem, dlatego do tego typu reprodukcji wybrano tylko popularne dzieła, takie jak Biblia i sutry buddyjskie. Przed tymi drzeworytami, książki były prawie wyłącznie dostępne dla bogatych i królewskich jednostekââso, gdy teksty i obrazy trafiały do prasy drukarskiej, stawały się bardziej powszechnym towarem.
Podczas gdy technika drzeworytnicza po raz pierwszy stała się popularna ze względu na swoje praktyczne zastosowania, takie jak drukowanie książek i ozdabianie tkanin, ostatecznie stała się ona własną formą sztuki. Drzeworyty są podzbiorem grafiki reliefowej, w której z powierzchni wycina się negatywną przestrzeń, pozostawiając tylko te linie i kształty, które mają się pojawić w druku. Na przykład, artysta wykonujący drzeworyt wyryje na powierzchni kawałek drewna, a następnie pokryje pozostałą powierzchnię farbą. Następnie, zwykle umieszcza na kartce papieru powierzchnię pokrytą farbą, a na koniec tworzy swój wydruk poprzez nacisk na tylną część blokady za pomocą wałka, prasy drukarskiej lub innego narzędzia, które przenosi farbę na stronę.
Aby zmienić powierzchnię bloku drewna, wielu artystów używa specjalnych noży i innych narzędzi, takich jak przymiary, do rzeźbienia w kierunku słojów drewna. Jedną z cech, która odróżnia drzeworyty od innych technik drukarskich, jest resztkowa struktura słojów drewna, które pozostawia po sobie blok.
Woodblock printing wykorzystuje podobny proces; główna różnica pomiędzy drukiem woodblockowym a drzeworytem polega na tym, że pierwszy z nich używa farb wodorozcieńczalnych, które pozwalają na bardziej delikatne mycie koloru, a drugi używa farb olejnych. Japońscy artyści używali woodblocków do tworzenia odbitek ukiyo-e w połowie XVII wieku. Ukiyo przekłada się na âfloating worldâ w języku japońskim, a w tych odbitek, kwiaty, zapaśników, kobiety, góry i inne tematy zostały oddane z spłaszczonych płaszczyzn koloru, unoszących się w kompozycji.