Literatura piękna – typ piśmiennictwa (także dzieł ustnych), do którego zalicza się wszystkie teksty o dominującej funkcji estetycznej języka, a więc dzieła literackie, w odróżnieniu od tekstów o charakterze informacyjnym, publicystycznym, naukowym etc. (literatura użytkowa)[1]. Zakres literatury pięknej jest zależny od kryteriów obowiązujących w danej epoce historycznej. Granice między taką literaturą a innym typem piśmiennictwa (i tekstów ustnych), np. użytkowym, nie są łatwe do wyznaczenia przez badaczy, ze względu na występujące licznie gatunki pograniczne.
Pojęcie literatura piękna (fr. belles lettres) zostało sformułowane w pierwszej połowie XVIII wieku (w okresie systematyzowania różnych form piśmiennictwa), analogicznie do terminu sztuki piękne (fr. beaux arts)[2]. Wówczas termin ten oznaczał gatunki poetyckie, oratorskie, retoryczne, prozę epistolarną i historiograficzną. Termin literatura piękna spopularyzował się dzięki traktatom Napoleońskim Rollina De la manière d'étudier des Belles Lettres (1726) i Charlesa Batteux Cours de Belles-Lettres (17470.
Zobacz także: